“No way! Dat meen je niet?”, precies die woorden kwamen in me op toen ik las dat Neerlands beste soulzangeres Anouk zwanger is van haar zesde (!) kindje. Ik zal vast niet de enige zijn geweest die iets soortgelijks dacht. Echt een verrassing was het ook weer niet. Begin december vertelde ze nog bij Coen en Sander op Radio 538 dat ze dolgraag nog één kindje zou willen en dat ze daarna een knoop in haar eileiders laat leggen. Natuurlijk is het Anouks goed recht om zich nog een kind te wensen en de daad bij het woord te voegen. Maar waarom doet het me dan zo’n pijn om dit te horen? Nóg een kindje? Waarom bespeur ik zelfs gevoelens van jaloezie bij mezelf?
Als je al vijf gezonde kinderen hebt, heb je veel geluk gehad op dat gebied. Dat beseft Anouk zich vast goed, ze weet ook dat het na je veertigste niet meer allemaal vanzelfsprekend is dat je zwanger wordt en een gezond kindje krijgt. Moet je het lot tarten als je al vijf maal de jackpot hebt gewonnen? Is de wens groter dan het risico van de pijn die je zult voelen wanneer een zwangerschap eindigt in een miskraam of wanneer je kindje niet gezond, maar ziek, zelfs ernstig ziek blijkt te zijn? Ik denk dat het bijna niet voor te stellen is hoe dat eerste, maar vooral ook dat laatste voelt als je het niet hebt meegemaakt, en dat is maar goed ook. Dat soort leed moet mensen bespaard blijven.
Wat ik zelf samen met mijn partner heb meegemaakt bij onze zwangerschap en de geboorte van ons dochtertje Mini Mi, dat niet gezond, maar onder andere met een ‘gebroken’ hart (aangeboren hartafwijking Tetralogie van Fallot) en een gat in haar gehemelte (Palatoschisis) ter wereld kwam, is pittig. Dit is ons eerste kindje en daar zal het waarschijnlijk ook bij blijven, want los van het feit dat de overgang bij mij dichterbij is dan andere vrouwen van mijn leeftijd (37) weet ik niet of ik dit alles nog een keer zo kan doormaken.
We hebben nu, ruim een jaar na haar geboorte, al een aardige medische rollercoaster met Mini Mi achter de rug: een openhartoperatie mét flinke complicatie, een schisis operatie, een heel scala aan doorlopende onderzoeken en controles en bijna zestien weken ziekenhuisverblijf. Los nog van alle emotionele schade die we onderweg hebben opgelopen in deze periode hebben we wel genoeg medische ellende meegemaakt voor een heel mensenleven. Nee, ik durf niet meer, ook al is de kans dat bij een volgende zwangerschap er iets misgaat maar twee tot vijf procent. De meeste mensen denken daar niet eens bij na, maar voor mij is het de realiteit geworden.
Dat je nooit iets op je bordje krijgt dat je niet aankunt, ik geloof er niet meer in. Alsof ik dit alles als een enorme opsteker mag zien, dat ik een megasuperheldin ben met olifantenhuid en een titanium schild die dit allemaal maar aankan. Neuh, die tegelwijsheid mag van mij in duizend stukjes aan diggelen vallen. Natuurlijk ga je door en je blijf overeind staan, je wil en gaat en moet verder, maar makkelijk is het niet. Ik denk dat daar het stukje jaloeziegevoel vandaan komt. Het ‘lijkt’ bij Anouk allemaal van een leien dakje te gaan, dat kinderen krijgen. Dat is iets wat ik ook graag had gewild, zonder die zorgen en dat verdriet. Gewoon zorgeloos op je roze wolk genieten van je kindje.
Zoveel geluk als Anouk met haar gezonde kinderen heeft tot nu toe, zoveel pech had ze in de liefde, want met deze zesde nog ongeboren vrucht erbij zijn er vier papa’s betrokken bij Anouks kroost. Daar hoef je dan weer niet jaloers op te zijn. Wat een logistiek gepuzzel zal dat zijn. En ondanks dat ik er geen seconde aan twijfel dat Anouk zielsveel van al haar kindjes houdt, het is geen ideale situatie met zoveel verschillende papa’s. Oprecht hoop ik dat haar huidige lover dan ook echt de ware is en haar laat zien dat hij voor de volle 100% haar metgezel is ‘for better or for worse’. Dat verdient ze en al haar kindjes ook.
Dus ja, wat is geluk? Zijn dat zes verschillende gezonde kindjes, maar geen man in je leven die je bijstaat tijdens goede en in moeilijke tijden? Of is dat die lieve partner die altijd naast je staat en waarmee je samen de hele wereld aankunt, ook als het leven even niet meezit wanneer je een zorgintensief kindje krijgt? De waarheid ligt in het midden, maar ik prijs me oprecht gelukkig met die stevige arm om me heen waarmee ik samen het avontuur met Mini Mi aanga. “To infinity and beyond!” zou Toy Storys Buzz Lightyear zeggen.